Carla Kogelman zet in haar werk kinderen centraal. In de serie ‘ich bin Waldviertel’ volgt Kogelman gedurende enkele jaren Hannah, Alena en andere kinderen die jaarlijks hun vakantie in het arcadische Oostenrijkse Merkenbrechts doorbrengen. Hier geen entertainmentteams – wel eindeloze dagen op en rond de boerderij, met dieren, in de natuur. De kinderen worden van dichtbij gevolgd, zonder dat je ook maar even het idee hebt dat ze zich bewust zijn van Kogelmans aanwezigheid.
In de serie die Kogelman maakte van de Utrechtse drieling Soesja, Morris en Tex, zie je kinderen die van hun ouders alle ruimte krijgen om te ontdekken wie ze zijn; vanuit het delen van veel gezamenlijke dingen ontwikkelen ze steeds meer hun eigen identiteit. En de Amsterdamse Josline en Loïs – centraal in de derde serie – verhuisden met hun ouders naar Benin en bouwen daar als kinderen van expats een nieuw leven op.
Om als fotograaf letterlijk en figuurlijk zo dichtbij te kunnen komen zijn twee aspecten cruciaal: tijd en vertrouwen. Kogelman brengt daarom veel tijd door met de kinderen, soms een aantal weken achtereen; jaren achter elkaar. Dergelijke series kennen we in de Nederlandse fotografie van fotografen die hun eigen kinderen volgen zoals Ed van der Elsken. Carla Kogelman gebruikt haar positie om zich onzichtbaar te maken. Zij grijpt niet in, regisseert niet, maar registreert wat zij ziet: een magische wereld, waar wij allemaal behoefte aan hebben.
Carla Kogelman (Raalte, 1961) studeerde in 2011 af aan de Foto Academie in Amsterdam in de richting Documentaire en Portret. Daarvoor werkte ze 25 jaar als theaterproducent.
Met haar foto’s is ze vele malen genomineerd voor prestigieuze prijzen in binnen- en buitenland. Ze heeft een groot aantal prijzen gewonnen, waaronder 6 keer een prijs bij de Zilveren Camera (2011, 2015, 2016 en 2017), 2 keer een eerste prijs bij de World Press Photo (2014 en 2018 ) en recent de World Water Day Photo Contest.